Postać ukryta w cieniu - Hagathi

Hagathi nie miał zamiaru skupić się na jednym zleceniu. W międzyczasie dalej zabijał. Pewnego razu jego ofiarą był burmistrz w małym miasteczku przy pustyni. Chłopak udał się tam o zmroku. Zaczaił się pod oknem mężczyzny i czekał na idealna okazję, by wejść do domu. Nagle poczuł, że coś go szarpie za nogawkę.

Wyciągnąłem szybko nóż myśliwski i zamachnąłem się na potencjalne niebezpieczeństwo, miałem nadzieję, że to coś nie wyda dźwięku, który mnie zdradzi.

Pomimo to, że zamach był szybki i precyzyjny to chłopak w nic nie trafił. Za nim była tylko mała dziura w ziemi. Wzruszył ramionami i dalej patrzył przez okno. Nagle poczuł, że pod jego nogami osuwa się ziemia. Chciał odskoczyć, ale było już za późno. Wpadł do wielkiej dziury, w której zobaczył małego Sandila. Pokemon spojrzał na ciebie, stanął na dwóch łapach i zaczął kręcić palcem tak jakby chciał cię skarcić. Chłopak nie wiedział co zrobić, próbował wydostać się z dziury, ale była zbyt głęboka. Nawet lina z hakiem nie pomogła. Hagathi tym upadkiem narobił tyle hałasu, że przestraszony burmistrz wezwał policję. Hagathi został wyciągnięty z dziury i zawieziony do aresztu, gdzie został przesłuchany i umieszczony w celi. Spędził tam 3 dni gdy nagle w jego podłodze ukazał się Sandile. Pokazał ci, żebyś szedł za nim. Chłopak poszedł i wydostał się wraz z nim z więzienia. Następnie uciekli razem jak najdalej do małej jaskini, gdzie rozpalili ognisko i zjedli coś ciepłego. Chłopakowi zabrano większość sprzętu, który miał przy sobie. Spojrzał na pokemona który zaczął trykać pokeballa, który leżał przy chłopaku.
- Co ty robisz?
- San San Sandile ( Będę twoim pokemonem. I będę cię pilnował) - powiedział pokemon i wszedł do pokeballa

- Ty? Pilnować mnie? Błagam Cię. Umiem zadbać o siebie. Gdyby nie Ty zarobiłbym pięćdziesiąt tysięcy dolarów i miałbym dalej czystą kartotekę. A tak mam w aktach włamanie na prywatną posesję, posiadanie nielegalnych broni i ucieczka z więzienia. - Rzuciłem do pokemona.
- Gdzie tu jest wyjście? - Mruknąłem pod nosem, rozglądając się.

-San San Saaan Sandile (Miałem namyśli to, że ze mną nie popełnisz już żadnego przestępstwa) - powiedział pokemon i usiadł przy ognisku. Chłopak zdziwiony tą odpowiedzią wstał i zaczął się rozglądać. Nigdzie nie widział wyjście. Wszędzie była ciemność.
- Co teraz? - powiedział chłopak, podrapał się po głowie i usiadł przy ognisku. Dokończył jedzenie i położył się spać. Gdy wstał pokemon leżał na nim wtulony w jego płaszcz.

Westchnąłem i powoli zdjąłem płaszcz i położyłem pokemona na ziemi.
- I co ja mam teraz zrobić? - Rzuciłem sam do siebie.
- Sam wyglądasz jak taki mały kryminalista z tą ciemną skórą na oczach. - Zaśmiałem się.
Wziąłem palący się patyk i zacząłem iść po woli przy ścianie, uważając, by nie wpaść w żadną dziurę, szukałem wyjścia.

Idąc wgłąb jaskini nie zauważyłeś, że skręciłeś w lewy korytarz tracąc ognisko z pola widzenia. Szedłeś tak dalej i dalej, i dalej, aż doszedłeś do ślepego zaułka. Chciałeś się wrócić, ale w coś uderzyłeś. Przed tobą ukazała się ogromna postać, lecz po chwili zniknęła i mogłeś iść dalej. Jakoś doszedłeś do ogniska i w tym momencie pokemon obudził cię i zaczął iść przed siebie. Domyśliłeś się, że chce cię wyprowadzić z jaskini. Wziąłeś płaszcz, zgasiłeś ognisko i poszedłeś za nim. Gdy wyszliście z groty przed tobą ukazała się ogromna pustynia.

- Co to w ogóle było? - Zastanawiałem się. - Pokemon? Człowiek? Ale gdzie zniknął i jak się pojawił? - Wstrząśnięty tym wydarzeniem szedłem dalej przed siebie.
- Pustynia. Nie mam tyle zapasów, by iść przed siebie. Sandile, musimy znaleźć drogę do miasta. - Powiedziałem i wyczekującym wzrokiem wpatrywałem się w pokemona.

- San San Sandile ( No ok. To wracajmy do jaskini szukać innego wyjścia) - powiedział pokemon i ruszył znowu do groty.
Chłopak poszedł za nim. Szli i szli, i szli, wszędzie ciemno, słychać tylko pojedyncze krople wody uderzające o skały i śmiech Gastly. Doszliście do rozwidlenia dróg możesz iść w prawo, gdzie czuć świeże powietrze, do przodu dalej w ciemność lub w lewo gdzie widać jakieś niebieskie światło.

- Hmm, niebieskie światełko. Jakaś odmiana. - Stwierdziłem i ruszyłem w lewo.
- Masz jakiekolwiek pojęcie gdzie jesteśmy? - Zwróciłem się do pokemona, stąpając ostrożnie, by nie wpaść w jakąś przepaść.

- San San Sandile ( Już wiem gdzie jesteśmy. Idziemy do mojego domu.) - powiedział pokemon i wyprzedził cię. Po chwili straciłeś go z oczu, ale szedłeś dalej w stronę światła. Po 5 min drogi wszedłeś do dużej grotu w której rosło niebieskie drzewo. Podszedłeś bliżej gdy nagle poczułeś, że coś łapie cię za ramię. Odruchowo złapałeś to i przerzuciłeś nad sobą. Okazało się, że było to starzec, któremu prawdopodobnie złamałeś biodro i kilka żeber. O dziwo starze po chwili wstał, uśmiechnął się i gestem ręki zaprosił cię do małego domku stojącego obok. Gdy weszliście do środka zauważyłeś Sandile i stojącego za nim Zoroarka. Pokemony spojrzały na ciebie i czekały na staruszka.

- Emm... Przepraszam, odruch z pracy. Jakim cudem może pan chodzić? - Z niedowierzaniem spojrzałem na starca.
- Sandile? Ty tu mieszkasz? - Zapytałem i skierowałem się w stronę domku starca.
- Co to za miejsce? Jak się pan tu dostał? - Wypytywałem starca.

Starzec usiadł na swoim drewnianym, bujanym fotelu i zaczął gładzić się po swojej długiej, białej brodzie. Patrzył na ciebie przez jakiś czas, aż w końcu się odezwał:
- Widzę, że ty i Zorua zaprzyjaźniliście się. To dobrze... Nareszcie został wybrany kolejny strażnik drzewa. Ohohohohoh - zaśmiał się starzec.

- Mam zostać strażnikiem jakiejś kłody z patykami? - Zapytałem. - Co to jest w ogóle za drzewo? I jakim cudem rośnie w miejscu odciętym od światła słonecznego? - Z niedowierzaniem wpatrywałem się w drzewo.
- Sandile? Może Ty wyjaśnisz mi co tu się dzieje? - Zwróciłem się do pokemona.

- Jaki Sandile? Jestem Zorua ciołku. - powiedział pokemon i zmienił swoją swoją postać na prawdziwą. Twoim oczom ukazał się mały czarny pokemon.
- To drzewo rośnie tu od czasu powstania tej planety. Co 500 lat zostaje wybrany nowy strażnik. - powiedział Zoroark
Przytłoczony tym wszystkim usiadłeś na krześle i zacząłeś myśleć. W ciągu jednej chwili dowiedziałeś się , że złapałeś Zorue i, że masz zostać jakiś strażnikiem drzewa

- Co daje to drzewo? Po co ono rośnie? Poza tym, jak mam przeżyć 500 lat? No i jeszcze dochodzi to, że musiałbym siedzieć ten czas pod ziemią, sam. Raczej odmówię. - Powiedziałem i wstałem.
- Zorua, idziesz? - Zwróciłem się do pokemona.

- Drzewo podtrzymuje cię przy życiu przez te 500 lat. W jaskini musisz siedzieć 1 miesiąc co 100 lat. Nie musisz tutaj cały czas siedzieć. Co daje drzewo pytasz? Zorua zostanie z tobą, długo żyjesz i czekają na ciebie naprawdę fascynujące przygody. - powiedział starzec i czekał na twoją ostateczną decyzję.
- Jeżeli teraz wyjdziesz Zorua pójdzie szukać innego strażnika, a ty znajdziesz się przed jaskinią i o wszystkim zapomnisz.

- A co jeśli w trakcie pilnowania drzewa stwierdzę, że mam dość? - Zapytałem dziadka.
- Zresztą, co może mu się stać? Jeden miesiąc na 100 lat? W trakcie, gdy nie będę tu siedział ktoś może przyjść i je ściąć bez problemu, więc nie wiem po co to. - Stwierdziłem.

- Drzewo staje się widzialne tylko na miesiąc co 100 lat i wtedy jest najbardziej zagrożone na atak. Wtedy musisz tutaj siedzieć z Zoruą i resztą swoich pokemonów i bronić drzewa. W międzyczasie możesz podróżować, bawić się i zdobywać pokemony, ale uważaj. Do niedawna tot ty zabijałeś ofiary, lecz teraz to ty będziesz ofiarą. Jest wiele ludzi, którzy chcą dostać się do drzewa zabijając Strażnika. Decyzja należy do ciebie. Wybieraj.

- Jeden warunek. W międzyczasie będę mógł zarabiać na życie w sposób, w jaki robię to cały czas. - Powiedziałem do starca.

- Ok, umowa stoi, ale uważaj gdyż ty też od teraz będziesz ofiarą. - powiedział starzec i uścisnął ci dłoń. Spojrzałeś na niego, a on po chwili zaczął znikać, a z nim Zoroark
- Mamo! Do zobaczenia za pół tysiąclecia! Będę strzegł drzewa! Nie zawiodę cię! - krzyczał pokemon ze łzami w oczach.
Gdy było już po wszystkim uspokoił się, usiadł przed tobą i zapytał
- To co teraz? Gdzie chcesz się przenieść?

- Do najbliższego słodkowodnego jeziora. Muszę się wykąpać i napić. - Powiedziałem pokemonowi.

- No dobra. To chodź za mną - powiedział pokemon i zaczął iść w stronę niebieskiego drzewa. Jego korzenie rozłożyły się i twoim oczom ukazał się portal.
- Witaj nowy Strażniku. Jam jest Rielor i utrzymuje ten świat w ładzie i harmonii. Gdzie chcesz się udać?
- Do najbliższego słodkowodnego jeziora mędrcze - powiedział pokemon.
Spojrzałeś na teleport i zauważyłeś w nim przepiękne jezioro w regionie Unova.
- Weź ten liść strażniku. Za każdym razem kiedy będziesz chciał się gdzieś przenieść połóż go na ziemi i głośno powiedz gdzie chcesz się udać, ale pamiętaj możesz się przenosić 1 na dzień - powiedział mędrzec i na twoją dłoń spadł liść.

Nie wierzyłem własnym oczom. Opowieści jakiegoś dziadka to jedno, ale gadające drzewo i portale? Zaczynało się robić dziwnie. Zawsze sądziłem, że żyjemy w normalnym świecie, bez magicznych pierdółek.
- Dziękuję. To mi bardzo ułatwi życie. - Powiedziałem, chowając liść do kieszeni. Spojrzałem ostatni raz na jaskinie i przeszedłem przez portal.

Twoim oczom ukazało się piękne jezioro. Mała plaża obok niego dodawała jeszcze więcej uroku. Na brzegu nie było ludzi tylko pare wodnych pokemonów mogłeś spokojnie się kąpać. Podszedłeś do plaży, zdjąłeś ubrania i "na szczupaka" wbiegłeś do wody. Zorua spojrzał na ciebie z politowanie, usiadł obok twoich ubrań i uciął sobie krótką pogawędkę z przechodzącym obok Krabbym.